Przystosowanie się rodziny do choroby lub niepełnosprawności dziecka jest procesem składającym się z kilku etapów. Są to: faza szoku, faza kryzysu emocjonalnego, faza pozornego przystosowania się oraz faza konstruktywnego przystosowania się. Proces ten może przebiegać w sposób mniej lub bardziej burzliwy. Również intensywność przeżyć rodziców może być zróżnicowana. Na każdym z tych etapów wskazana jest pomoc z zewnątrz, wsparcie psychoterapeutyczne, które pozwoli w łagodny sposób przejść do ostatniej fazy bez nieodwracalnych „ran”. W Polsce nie ma systemowych rozwiązań wspierających rodziców w tej trudnej sytuacji. Z punktu widzenia dobra dziecka oraz całej rodziny ważne jest, aby rodzice osiągnęli ostatni etap adaptacji do niepełnosprawności dziecka. Okres ten, zwany „wyjściem z kryzysu”, charakteryzuje się osiągnięciem umiejętności psychicznego i życiowego radzenia sobie z problemem.
Osiągnięcie fazy konstruktywnego przystosowania się do niepełnoprawności dziecka zależy od zasobów, jakimi rodzina dysponuje, oraz od wsparcia społecznego.
W Fundacji wspieramy całe rodziny, nie tylko dziecko dotknięte chorobą. Wychodzimy z założenia że to cała rodzina jest niepełnosprawna i na ten problem będziemy odpowiadać. Ujęcie systemowe, psychoterapia poznawczo-behawioralna to podejścia, które stosujemy w pracy z rodzinami.